Iemand verliezen……..

Ik zit in mijn praktijk, zonder kinderen dit keer en dat doe ik best vaak omdat ik het zelf zo’n fijn plekje in huis vind. Ik lees en bereid me voor op de tweedaagse training die ik volgende week ga volgen, gegeven door Leoniek van der Marel. In twee dagen ga ik nog meer leren over rouw en verlies bij kinderen en jongeren. Dat kan komen door overlijden of door scheiding. Ik ga er nog meer over leren, want tijdens het lezen van alle stukken die we toegestuurd hebben gekregen komen ook de herinneringen en gevoelens naar boven. En dat is goed!

Vanaf het moment dat ik bedacht minder voor de grote groep te staan en thuis te gaan coachen was het duidelijk dat ik graag kinderen wil helpen die met verlies te maken hebben. Deze heftige gebeurtenis komt bij veel kinderen voor, volgens de statistieken verliezen 22 kinderen per dag een vader, moeder, broer of zus. Pfffff dat is veel, veel te veel. Ik weet als geen ander dat er na het overlijden van een dierbaar iemand allerlei gedachten door je hoofd gaan. Gedachten die ik van kinderen precies hetzelfde terug hoor. Heel veel verdriet, maar ook woede en onbegrip. “Waarom precies mijn moeder!” “Wat als ik dit of dat had gedaan?” “Wat als mijn vader nou eens eerder naar een dokter was gegaan?” En ook altijd een stukje angst om diegene te gaan vergeten.
Een blije blik van herkenning zag ik laatst bij een meisje in mijn praktijk toen ik vroeg of ze bang was haar dierbare te vergeten. En na een paar weken de zag ik de rust bij haar dat het oké was dat de pijn iets minder werd, maar de gedachten en herinneringen bleven. Die paar weken zijn natuurlijk voor iedereen en per situatie anders, er is geen tijdspad en route voor. Iedereen rouwt op zijn of haar eigen wijze.

De artikelen die ik nu lees zijn allemaal even mooi, krachtig en uiteraard soms ook verdrietig. En dat verdriet bij overlijden hoort, is wel duidelijk. Voor kinderen is het vaak een totaal nieuwe en soms heftige ervaring zoveel verdriet bij hun ouders te zien. Kinderen stoppen daarom nogal eens hun verdriet weg om hun ouders niet nog meer te belasten. En precies die kinderen zijn zo welkom bij mij. Met hun verhalen, het verdriet en vooral met al hun vragen.

Maar ook kinderen in een scheidingssituatie maken rouw door. En ja, ook als het tussen ouders nog steeds op een fijne, vriendelijke manier gaat. In dat geval is het voor kinderen wel fijner dan dat ouders elkaar het leven zuur maken en al dan niet de kinderen erbij betrekken. De opmerking: “Dan ga je toch bij je vader wonen!” is zo geroepen in een boze bui, maar de gevolgen hiervan bij een kind kunnen groot zijn. “Wat als mijn moeder stopt met van mijn vader te houden, zou ze dan ook kunnen stoppen met van mij te houden?” En nog erger in sommige verhalen die ik hoor, lijkt dit ook het geval. Ik zeg expres “lijkt” wat als ik erover nadenk zou dit toch nooit mogelijk kunnen zijn!!!
Ook met deze kinderen ga ik graag aan de slag om hun hoofd wat leger te maken, hun leven weer wat rustiger.

Als ervaringsdeskundige op beide gebieden kan ik al heel veel met al deze kinderen. Maar soms is goed niet perfect genoeg. Ik wil meer, ik wil precies weten hoe ik deze kinderen het beste van het beste kan geven.
Daarom lees ik nog even door en vertrek ik volgende week met mijn eigen herinneringen aan mijn dierbaren richting Utrecht om er veel meer, nee eigenlijk alles over te leren!
Ik hou jullie zeker op de hoogte!