Vandaag over twee weken sta ik weer in mijn klas, voor mijn klas. Of eigenlijk voor mijn klasje, want ik heb natuurlijk steeds maar de helft van mijn kinderen om me heen. En wat kijk ik er naar uit!
Ook mijn praktijk gaat weer open, met hier en daar wat aanpassingen, maar daar over later meer.
Ik kijk er naar uit om weer aan de slag te gaan, al heb ik niet niks gedaan de afgelopen 6 weken, ik kijk er naar uit om de leerlingen weer te zien en vooral ook om te horen hoe het met ze gaat. En hoe het ze vergaan is die 6 weken van thuisonderwijs. Ik hoor het in veel gesprekken terug komen “De leerlingen zullen wel een achterstand hebben!” Maar de vraag is; een achterstand waarop?
Natuurlijk zijn de lessen die de afgelopen 6 weken zijn aangeboden van mindere kwaliteit geweest als echt in de klas, tenminste voor de meeste kinderen. Ik heb de afgelopen weken ook kinderen horen zeggen dat het zo heerlijk was dat ze meteen snel aan de slag konden en niet eerst naar een verplichte uitleg hoefde te luisteren, maar er zijn ook zeker kinderen die deze instructie gemist hebben. Hoe goed ouders ons werk ook hebben overgenomen. Maar met achterstand hebben we het puur over de schoolse vakken en leerresultaten. Ik denk dat veel kinderen ook een voorsprong hebben opgebouwd op een hoop andere gebieden.
Zo ging ik met een jongen van 13 in een teams meeting wat niet helemaal lekker liep, het wilde maar niet lukken. Hij deed van alles op zijn laptop, opende de webmail, ging aan de slag en 20 minuten later konden we samen in teams aan de slag. Had hij deze vaardigheden anders ook geleerd?
En denk zo eens even met me mee aan allerlei zaken waar kinderen ineens mee te maken hadden. Videobellen is voor veel kinderen ineens de normaalste zaak geworden en ze weet heel goed hoe ze dat moeten doen. Veel kinderen hebben geholpen met klusjes in de tuin, wat is onkruid en wat niet? Hoe diep zet je nieuwe plantjes in de aarde? Kinderen hebben helpen koken. Mijn jongens ook regelmatig en zo leren ze ineens nieuwe termen als blancheren, uitjes fruiten, versnipperen en ga zo maar door. Cupcakes en taartjes zijn er genoeg gebakken de afgelopen weken en daarvoor moet je je meel afwegen en mengen en ingrediënten verzamelen. Spelletjes zijn meer gespeeld dan normaal en daarbij zijn heel veel sociale vaardigheden nodig en ook executieve functies zoals emotie regulatie worden ontwikkeld. Ook is er zeer regelmatig een beroep gedaan op hun flexibiliteit omdat zaken toch weer ander liepen dan gehoopt en misschien ook anders dan beloofd.
Doordat soms hele gezinnen thuis moesten werken hebben kinderen vaak te maken gehad met het fenomeen “uitgestelde aandacht.” Pappa en mamma waren wel thuis maar soms ook in gesprek of meetings en dan kan je ze niet storen en soms moesten ze het dan maar gewoon zelf oplossen.
Ook zijn onze kinderen gegroeid in veerkracht. De afgelopen weken zijn er vast heel wat teleurstelling op hun weg gekomen. Teleurstelling dat je niet met je vriendjes kan afspreken. Teleurstelling dat je precies jarig bent in deze stomme tijd en nu kan er niemand komen. Teleurstelling dat op vakantie gaan niet kan en niet mag. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Om teleurstellingen te verwerken heb je veerkracht nodig. Ook hadden ze veerkracht nodig om misschien steeds wel aan iets anders te moeten wennen omdat er gaande weg achter gekomen werd dat iets anders beter of makkelijker was. En natuurlijk zijn er kinderen boos geweest en stampend waarschijnlijk richting hun kamer gegaan. Ze hebben gehuild en soms wel geschreeuwd, maar daarna herpakten ze zichzelf weer en gingen ze weer door. En dat is knap! Hetzelfde geldt, denk ik, voor vele volwassenen.
Dus als we kijken naar een achterstand laten we dan beseffen dat dit misschien op schools niveau is, maar dat ze een voorsprong hebben genomen op levenservaring en een heleboel andere vaardigheden waar ze anders niet mee te maken krijgen. En laten we trots zijn op hoe we het met elkaar toch maar mooi gedaan hebben. Ook alle ouders, want ik begrijp heel goed hoe veel energie, tijd, geduld, en doorzettingsvermogen het kost om jonge kinderen in deze tijd bezig te houden en te ondersteunen.
Met oudere kinderen, zoals die van mijzelf, heb je weer hele andere vraagstukken en uitdagingen. Maar ook die zijn er om aan te gaan en er met elkaar uit te komen!
