Sinds mijn oudste zoon op het voortgezet onderwijs zit, staat de app van Magister natuurlijk ook op mijn telefoon en op die van mijn man. Met twee zoons op het VO lijkt de app onmisbaar, of toch niet?
In een vooraankondiging van dit blog op Fb vroeg ik jullie wat jullie ervan vinden en hoe vaak jullie kijken. En de reacties waren heel verschillend. Sommigen kijken meerdere malen per week en anderen loggen alleen in als er ingeschreven moet worden voor de oudergesprekken. Ik zelf ben gestopt met kijken, ja soms kijk ik even hoe laat er eentje uit is, of dat ik er één kan laten slapen of niet. Ik wil niemand veroordelen en zeker niet oordelen met een goed of fout maar ik hoop wat ouders aan het denken te zetten en de juiste keuze te maken. Of maak vooral nog geen keuze maar probeer eens wat uit!
Ik denk dat de meeste ouders de app gebruiken om cijfers te bekijken, of soms cijfers te “controleren.” Natuurlijk leef je als ouder mee en wil je graag weten hoe je kind scoort, maar ontnemen we zo onze kinderen niet de kans om zelfstandiger te worden, teleurstellingen te verwerken en om enthousiast thuis te kunnen komen met een mooi cijfer.
Lage cijfers zijn natuurlijk nooit leuk, lage cijfers zullen altijd gepaard gaan met een teleurstelling, zelfs als je niet geleerd had want dan is er altijd nog hoop…. Hoop op een makkelijke toets of hoop dat je net voldoende hebt opgelet tijdens de les. Teleurstelling zijn belangrijk in het leven van tieners, ze worden en echt sterker en weerbaarder van en buigzamer door. Soms is het fijn om een teleurstelling even alleen te verwerken en er even niks over te vertellen. Stel je komt thuis en nog voordat je je fiets hebt opgeborgen roept je vader al wat over dat te lage cijfer naar je. Of je moeder stelt meteen vragen over hoe dat allemaal komt. Weg kans om de teleurstelling te verwerken, maar ook weg kans om een slecht nieuws gesprek te leren starten. Natuurlijk zijn niet alle ouders boos als hun kind een laag cijfer haalt, maar meestal is dat niet wat we willen voor onze kinderen. En er zijn ook situaties waarin je als ouder zelf ook zo baalt omdat je toch samen erg goed geleerd had en zo gehoopt…. Ook hier moet plaats zijn voor de eigen teleurstelling van het kind.
Dit was natuurlijk de minst positieve kant van het verhaal. Stel nu eens dat je een super hoog cijfer hebt gehaald en je zo blij thuis komt en bijna niet kan wachten tot je het kan vertellen en je ouders…. Je raadt het al. Erg jammer als je niet meer echt enthousiast kan reageren omdat je het al weet, of dat je misschien je kind al voor bent, natuurlijk met als reden dat je zelf ook blij bent voor je kind! Het is voor jouw zoon of dochter veel leuker om jou het goede nieuws zelf te vertellen. Natuurlijk kan je kijken en net doen of je het nog niet wist, ik weet uit eigen ervaring dat me dat met een hoog cijfer nog wel lukt maar met een lager cijfer, werd het toch lastiger als mijn zoon had bedacht die nog even niet te vertellen.
En daar kom ik bij een volgend punt. In de tijd dat de meeste ouders die dit lezen op het voortgezet onderwijs zaten was er geen magister. Wie heeft altijd eerlijk en meteen al zijn cijfers verteld? Ik denk dat vele kinderen de handtekening van hun ouders even goed konden zetten als de ouders zelf!
Is het een probleem als ze het nog even niet vertellen en het juiste moment af wachten?
Wel handig om afspraken te maken dat ze je iets vertellen want van verrassingen aan het eind van het schooljaar wordt niemand blij.
En hoe zit het met eruit gestuurd worden, te laat komen, boeken en huiswerk vergeten. Allemaal “problemen” van het kind en dus ook aan het kind om op te lossen, of niet. Uiteraard aan ons als ouders om onze kinderen te begeleiden en te sturen dat dit zo min mogelijk gebeurt. Persoonlijk ben ik van mening dat een keer je boeken vergeten gewoon een menselijke eigenschap is en dat dat pas problematisch wordt als het structureel is.
Voor het maken van huiswerk kan Magister natuurlijk wel handig zijn, want ik steek ook niet onder stoelen of banken dat kinderen die net gestart zijn op het voortgezet echt wel wat hulp en ondersteuning kunnen en soms moeten krijgen om alles te plannen. Probeer dit zoveel mogelijk in samen met van je kind te doen en probeer er dan over te praten en het niet op te leggen. Als wij de dingen voor ze blijven bepalen en regelen komen ze niet los en worden ze niet zelfstandig. Alle ouders willen dat hun kind gelukkig is, maar zal je kind gelukkig zijn als hij of zij niet zelfstandig kan zijn?
Ik heb altijd gezegd dat het voortgezet onderwijs loslaten 2.0 is en dat vind ik nog steeds. Op de bassischool kon je nog wel prima zeggen wat moest en wat niet mocht. Als kinderen ouder worden verandert je rol als ouder steeds meer van opvoeder naar coach. Jullie als ouder zijn de aangewezen persoon om je kind te coachen en erop te vertrouwen dat je als goed hebt opgevoed dat je kind de juiste beslissingen neemt. En ook dat, heb jij in je leven altijd alleen maar goed beslissingen genomen? Van fouten maken leer je en van leren kom je verder in het leven.
Een uitdaging!
Dus als uitdaging; ga het gesprek aan met je zoon of dochter en kijk of je een manier kan vinden waar jij je fijn bij voelt en zij zich fijn bij voelen. Voor sommigen is terug naar 1 keer per dag kijken al een grote stap, voor anderen twee keer per week, bij weer anderen kan 1 keer per week prima zijn.
Laten we onze kinderen wat ruimte geven om zich te ontwikkelen en laten we erop vertrouwen dat we ze genoeg hebben meegegeven dat ze open een eerlijk zijn. Ook als ze eruit gestuurd worden! Maak daar anders nog een afspraak over, jij hebt natuurlijk als ouder altijd het recht op om te hoogte gehouden te worden, door je kind.
Voor diegene die nu denken, met het beeld van mijn twee zoons in hun hoofd, ja jij hebt makkelijk praten….. geloof me, ook mijn jongens zijn pubers en hebben soms echt leukere dingen te doen dan school!
