Brenda leest…. How 2 talk 2 kids; broers en zussen zonder rivaliteit.
Bij de subtitel heb je me al! Met twee zoons van 14 en 12 is het woord “rivaliteit” mij niet vreemd. Dus ja lezen die handel, dit wil ik wel.
De boeken van “How 2 talk 2 kids” zijn erg fijn geschreven, ze lezen makkelijk weg en er is een hoop visuele ondersteuning in de vorm van striptekeningetjes. In een paar dagen kan je door zo’n boek heen zijn, maar tegelijk zijn het ook boeken die je juist af en toe weg moet leggen om wat je zojuist gelezen hebt even te laten bezinken en wellicht ook toe te passen.
Je herkent het misschien wel, de opmerkingen waarbij je je ene kind een compliment geeft maar daar de ander eigenlijk mee omlaag haalt. ”Wat fijn dat je de vaatwasser leeg ruimt, zou je zus ook eens kunnen doen!” Of een opmerking waar je ze mee vergelijkt “Je broer ruimt tenminste wel zijn kamer op, zou fijn zijn als jij dat ook eens deed!” Van die opmerkingen waarbij je niet stil staat van wat de uitwerking kan zijn. Zonder dat je het echt door hebt, ben je rivaliteit aan het stimuleren.
In bovenstaande situaties zou je dus veel beter bij de gebeurtenis kunnen blijven door te benoemen wat je ziet gebeuren en wat jij daarbij voelt en wat er vervolgens zou moeten gebeuren. Dit geldt ook voor de situatie waarbij je één van je kinderen een compliment wilt geven. Beschrijf wat je ziet en welk gevoel jij erbij hebt.
Het boek behandelt ook het toeschrijven van rollen. Vaak benoem je gedrag van je kinderen omdat de situatie al heeft uitgewezen dat dit gedrag ook bij je kind hoort. De kans bestaat echter dat je kind deze rol ook altijd aan zal blijven nemen. Het kind hoeft niet te veranderen, jij weet en zegt immers al steeds dat het kind zo is.
Als je maar vaak genoeg zegt dat je zoon altijd zijn zooi laat slingeren, zal dat hem zeker niet er toe zetten het wat meer op te ruimen.
Als je kinderen ruzie maken, adviseert de schrijver van het boek ook hier vooral te benoemen wat je ziet. Ook als je dochter heel boos is zeg je rustig “Ik zie dat het je heel boos maakt,” los van het feit dat je vindt of het wel terecht is of niet terecht. Luister daarna indien nodig naar de verhalen van de kinderen en probeer dit te doen zonder meteen een oordeel te vellen. Bespreek familieregels en laat de kinderen onderhandelen over hoe het een volgende keer beter of anders kan.
Het lezen van dit boek heeft me richting mijn eigen kinderen weer eens aan het denken gezet en natuurlijk probeer ik het toe te passen. En ja natuurlijk, ik ben ook moeder en soms lukt het en soms niet helemaal, maar ik denk er weer even over na. En dat hoort volgens mij ook bij opvoeden, jezelf weer eens onder de loep leggen en bekijken of je alles nog wel zo goed doet als je zou willen. Open staan voor veranderingen.
In het boek worden nog meer nuttige tips gegeven en situaties besproken. Teveel om hier allemaal op te noemen. Ik heb dit boek en het eerste deel “How 2 talk 2 kids” geleend van een vriendin maar staan op mijn lijstje komen om zelf aan te schaffen. Ik denk namelijk dat ik daar naast mijn eigen kinderen en mijzelf nog vele andere kinderen en ouders blij kan maken als ze het boek bij mij kunnen lenen!
Nu eerst na vandaag even genieten van vakantie, maar het volgende boek ligt alweer klaar “Lezen, weten en niet vergeten!”
Hoe werken onze hersenen en kan ik daar nog iets nieuws over leren? Net zo nieuwsgierig als ik?
Als ik ‘m uit heb, zal ik er weer wat over plaatsen.
Heb jij een boek wat echt het lezen waard is, laat het me dan vooral weten!
